Tradycyjne kultury to temat, który wydaje się być bardzo atrakcyjny, kiedy chcemy uczyć dzieci o różnorodności świata. Ważne jest określenie wtedy celu takiego warsztatu – zastanowienie się, czy przekazywane treści nie będą dla dzieci tylko ciekawostką folklorystyczną, która nie poszerzy w gruncie rzeczy ich rozumienia świata, nie wyjdzie poza ogólnodostępną wiedzę potoczną. Sprawdzić należy, czy planowane przez nas zajęcia będą spełniały cele edukacji globalnej.

Szukanie analogii

Aby uniknąć uproszczeń i stereotypizacji warto wziąć pod uwagę następujące wskazówki:

• Jeśli pokazujemy stroje tradycyjne z innego kraju, to równoważymy ten przekaz strojami tradycyjnymi z Polski - jednocześnie pokazując stroje współczesne noszone przez dzieci w Polsce jak i w kraju, który przedstawiamy.
• Zestawiamy obok siebie zdjęcia miast i zdjęcia wiosek z obu krajów.
• Jeśli pokazujemy obrzędy religijne to równoważnie warto pokazać obrzędowość religii w Polsce, przy czym warto pójść dalej niż tylko pokazać religię większościową (katolicką).

Specyficzne, rzetelne informacje i źródła

Bardzo istotne, aby zajęcia o jednej z tradycyjnych kultur ukazywały ją specyficznie, należy zadbać, aby podawane informacje uściślały:

• w jakim kraju czy regionie rozwinęła się ta kultura (z uważnością na to, że obszar rozwoju danej kultury może nie odpowiadać granicom współczesnych państw) i starać się unikać skrótów myślowych, np. „Indianie mieszkają w Ameryce” (lepiej wybrać jedną z grup i odnieść się do konkretnego obszaru)
• jaka jest to dokładnie grupa (np. lud Ndebele, a nie np. mieszkańcy Afryki południowej lub plemię afrykańskie - takie sformułowania są uproszczeniami i dzieci zapamiętają wtedy z zajęć, że wszyscy mieszkańcy Afryki noszą etniczne stroje i prowadzą tryb życia charakterystyczne dla pokazanej grupy);
• jak sposób życia, mieszkania, zwyczajów jest tradycyjny, a jaki jest rzeczywistością codzienną ludzi przez nas pokazywanych; jak wygląda życie w domu, jak na zewnątrz (miasto, szkoła, praca)
• jakim językiem, posługuje się pokazywana grupa, jaka jest to muzyka, jakie stroje - dbając o prawdę przekazu, unikając ilustrowania strojem albo muzyką "afrykańską" albo językiem "suahili", w miarę możliwości ilustrując przekaz treściami multimedialnymi o pewnych źródłach, najlepiej wyprodukowanymi w kraju/ przez grupę przez nas prezentowaną.

Osobista historia

Warto pokazywać kulturę grupy z perspektywy osobistej, opowiadanej „z wewnątrz”, a nie widzianej „z zewnątrz”. Poznanie człowieka, wraz z jego tożsamością kulturową będzie przekazem dużo bardziej prawdziwym i mniej obarczonym stereotypizacją, niż przedstawianie bezimiennego ludu, czy grupy czy narodu.